BaJ music company

 

 

شال و کلا کن که آسمون خیسه / چترتو واکن گریه بارونه 

چاوشی با شعرهایی از نوع دیگر، شعرهایی نو، تازه. کلماتی که در ترانه‌های ترانه سرایان دیگر نیامده است. (شاید شهیار قنبری که او هم در زمانه ی خودش نوگرایی کرد). در این ترانه‌ها کلماتی که به کار می‌گیرند به خوبی جا افتاده‌اند و نشست کرده‌اند. شعر‌ها را یا صفا گفته است یا ارجینی. این دو نفر هر کار دلشان خواسته کرده‌اند.‌‌ رها و آزاد. از‌‌ همان شعر اول توجه شنونده به کلام جلب می‌شود. چه می‌خواند؟: توی این خرابه متروکه / تو که نیستی همه چی مشکوکه. یا: بگو چه مرگته که دوباره می‌خونی؛ یا: دوستی ساده ما غیر معمولی شد... که این «غیرمعمولی» حسابی غیرمعمولی است! اما به راحتی پذیرفتنی شده، چرا که چاوشی آن را راحت می‌خواند. موسیقی هم همین روال را دارد. آهنگ‌ها را اکبری، حدادی یا حجت ساخته‌اند. از ملودی‌های ایرانی به راحتی وارد ملودی‌های آمریکای لاتین می‌شوند و بعد آرام می‌زنند به پاپ و بعد بر می‌گردند به ایرانی سنتی و... این بازی ادامه دارد. این در هم تنیدگی ملودی‌ها آنچنان استادانه انجام گرفته که شگفت زده می‌شوید اما یکه نمی‌خورید. لبخند به لبتان می‌آید اما اخم نمی‌کنید و بعد صدای گرم چاوشی و طرز خواندن اواست که آن هم همین روال را دارد. 

گاه ناله می‌کند،‌گاه به خشم می‌آید،‌گاه طعنه می‌زند و مسخره می‌کند و‌گاه شاد و شنگول است و تمام این‌ها یعنی صدا و شعر و موسیقی با هم هماهنگ هستند. هیچ کدام از مجریان در قید چارچوب‌های پوسیده ی از پیش ساخته شده قرار ندارند.‌‌ رها و آزادند. 

چاوشی را باید به دقت گوش کرد. آن را نباید در هیاهوی میهمانی شنید. موسیقی بک گراند نیست. از آن لذت می‌برید به شرط اینکه شما هم خودتان را از قید چارچوب‌های موریانه خورده ی از پیش تعین شده برهانید که بدجوری همه را گرفتار کرده. چاوشی شنیدن دارد. 

بعدالتحریر... تعجب کردم که در مورد موسیقی از من پرسیدید. خب، من هم با این انتخابم شما را متعجب کردم... . این به آن در!!... .  

 

*مدیر فرهنگی وهنری

 

منبع: مجله مهرنامه

کمپانی موسیقی باج این مطلب را به نویسندگی خانم گلستان از موسیقی ما گرفته و تنظیم کرده است.